มันนิ่งเงียบ ละเมียดละไม ค่อยๆ พาสำรวจตัวตนผ่านเรื่องราวของตัวละคร ไดอะล็อกน้อยแต่ต่อยหนัก วิธีการเล่าค่อนข้างน่าสนใจ ชอบวิธีการตัดไปเล่าเรื่องในอดีตมากๆ เล่าออกมาได้เหมือนกับการเก็บเศษความทรงจำที่ขาดๆ เหลือๆ มาปะติดปะต่อกันจนมันได้ภาพประมาณนึงที่เหลือก็ปล่อยพื้นที่ให้คนดูคิดเอาเอง ซึ่งในหนังเรื่องนี้มันก็ตั้งใจเปิดพื้นที่ให้คนดูได้ลงไปตั้งคำถาม สัมผัสเรื่องราว ตีความกันเองแบบเต็มที่อยู่แล้ว โดยที่ไม่จำเป็นต้องเล่ารายละเอียดหรือเรื่องราวที่แท้จริงของตัวละครเลย เราชอบที่หนังมันตัดเลี่ยนความรักความอบอุ่นแบบซึ้งๆ ด้วยความดาร์กและความหดหู่แบบแปลกๆ จนทำให้ตอนที่ดูอารมณ์ก็ตีกันไปหมด สับสนดีอะ เป็นความรู้สึกใหม่ๆ ที่พอดูจบก็แอบหน่วงๆ ซึมๆ ไปเลย